Osvaldo Pugliese (2)

Αξίζει να σταθούμε λίγο ακόμα στον Osvaldo Pugliese, ίσως γιατί του έχουμε αδυναμία – όχι
αδικαιολόγητα, και σίγουρα όχι μόνο εμείς. Ως μουσικός, ο Pugliese έφερε μια αλλαγή στον ήχο και την αίσθηση του τάνγκο, ενώ ήδη από το 1921, έφηβος ακόμα, έγραψε το Recuerdo, ένα τραγούδι που θα έμενε στην ιστορία, κάνοντας έκτοτε αισθητή την παρουσία του στη δουλειά κάθε ενορχηστρωτή και ανοίγοντας ένα νέο δρόμο στη μουσική σύνθεση. Όπως κάθε μουσικός της εποχής, το όνειρό του ήταν να φτιάξει δική του ορχήστρα. Το 1936, σε ηλικία 31 ετών, δημιούργησε το πρώτο του σεξτέτο, ενώ λίγο αργότερα έφτιαξε την Orchestra Tipica Pugliese, μία από τις μακροβιότερες και πιο ξεχωριστές ορχήστρες της μουσικής ιστορίας του τάνγκο, που με κάποιες αλλαγές στη σύνθεσή της διήρκησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Όμως ο Pugliese δεν ήταν αγαπητός μόνο λόγω της ιδιότητάς του ως μουσικού, αλλά κυρίως, ιδιαίτερα στους κύκλους των λαϊκών στρωμάτων των φτωχών συνοικιών της πόλης, εξαιτίας της κοινωνικής του δράσης. Δεν ήταν η δόξα ή ο πλουτισμός που τον ενδιέφεραν, ήταν πολιτικός ακτιβιστής σε εποχές που οι απαγορεύσεις και η δίωξη των πολιτικών φρονημάτων ήταν καθεστώς. Ως μέλος από το 1936 και αργότερα ηγετικό στέλεχος του Κομουνιστικού Κόμματος της Αργεντινής όχι μόνο εκδιώχθηκε καλλιτεχνικά από τα μέσα στης εποχής, σαν ένα είδος λογοκρισίας, αλλά υπέμεινε διώξεις και συνεχείς κρατήσεις στη φυλακή. H ορχήστρα του συνέχιζε να παίζει κι όταν εκείνος ήταν απών, με την παρουσία του να υποδηλώνεται από ένα κόκκινο γαρίφαλο που άφηναν οι μουσικοί στην άδεια θέση του στο πιάνο. Οι ιδέες του και η δράση του στο πλευρό των εργατών των λαϊκών προαστίων δημιούργησε πλήθος φανατικών που τον ακολουθούσαν παντού και τον θαύμαζαν.
Χαρακτηριστικό της εντιμότητας και του ήθους του, η ορχήστρα του ήταν η μόνη που όλοι οι μουσικοί, συμπεριλαμβανομένου και του διευθυντή της, πληρώνονταν ακριβώς το ίδιο. Για πολλά χρόνια οι οπαδοί του φώναζαν στο κλείσιμο των εμφανίσεών του «στο Colon!». Αυτό συνέβη μόλις το 1985, κι ενώ είχε ήδη παίξει στα μεγάλα θέατρα του κόσμου στη Ρωσία, την Κίνα, την Ιαπωνία, όταν σε ηλικία 80 χρόνων αποθεώθηκε από τους ακροατές του μεγαλύτερου θεάτρου στο Μπουένος Άιρες. Στην κηδεία του πλήθος κόσμου πλημμύρισε το δρόμο συνοδεύοντας τη σωρό, ενώ το La Yumpa ηχούσε πένθιμα, τελευταίος αποχαιρετισμός στον αγαπημένο καλλιτέχνη.

«Δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν καλλιτέχνη, αλλά σαν σκληρά εργαζόμενο μουσικό. Και για να πω την αλήθεια, ένα ευνοοημένο σκληρά εργαζόμενο, γιατί οι σκληρά εργαζόμενοι δουλεύουν στα εργοστάσια. Αλλά πάντα λέω ότι βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν από αυτούς.... ....Έφτιαξα την ορχήστρα το 1939. Είχα τους υποστηριχτές μου εκείνο τον καιρό και συνήθιζαν να με ακολουθούν και να φωνάζουν κατά τη διάρκεια των shows. Δεν ήταν πως δεν μου άρεσε, αλλά πάντα έλεγα στον εαυτό μου, να είσαι ταπεινός, μη γίνεσαι αλαζόνας». -Osvaldo Pugliese