Tο καφέ των αγγέλων
Οι πρωταγωνιστές του τάνγκο είναι άνθρωποι βυθισμένοι στις αναμνήσεις μιας μακρινής
και χαμένης για πάντα πατρίδας, κι αυτή τους η απώλεια παίρνει διάφορες μορφές καθώς
περιφέρονται από τα καφέ στα σοκάκια της γετονιάς, μόνοι κι απαρηγόρητοι από τη φθο-
ρά του χρόνου. Παραδομένοι σε μια αίσθηση μελαγχολίας για τα πράγματα που έφυγαν,
για τα όνειρα που πέταξαν και τις φωνές που σώπασαν, κάθε τόσο επιστρέφουν στο πα-
ρελθόν για να αναστήσουν μικρές καθημερινές στιγμές παλιάς ευτυχίας που στοιχειώνουν
το κόσμο του παρόντος και προσδίδουν στο τραγούδι τους τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του.
Μα, είναι όλα πόνος κι απουσία; Κι αν είναι έτσι, πώς καταφέρνουν να μην ξεπέσουν σ’
αυτό το είδος του παλιοκαιρισμένου ρομαντισμού που εξιδανικεύει κάθε τι παλιό, δακρύ-
βρεχτα απομεινάρια ενός ευτυχισμένου παρελθόντος; Ίσως η θλίψη τους να εξευγενίζεται
τραγουδισμένη από τη φωνή του μπαντονεόν και από τον πλούτο των ηχητικών επιπέδων
που τη συνοδεύουν. Ίσως, πάλι, γιατί ποιητές, μουσικοί και τραγουδιστές έφτιαξαν μια
γλώσσα που έδωσε πνοή στη μελαγχολία τους, ένα συνδυασμό φύσης και ιστορίας, τη συ-
στηματοποίησαν σε μiα ποιητική γενιά, της έδωσαν μουσικό ύφος, την ενορχήστρωσαν με
τέχνη και ευαισθησία, την τραγούδησαν με γνήσια λαϊκή αίσθηση. Με λίγα λόγια τη με-
τουσίωσαν καλλιτεχνικά, χτυπώντας μια φλέβα χρυσού: είναι στη φύση μας η μελαγχολία.
* Η μουσική είναι του José Razzano και οι στίχοι του Cαtulo Castillo, ενός ακόμη
δημιουργού της ποιητικής γενιάς του ’40 που θα συναντήσουμε ξανά.
Εξαιρετική είναι η ερμηνεία της Libertad Lamarque, από τις ξεχωριστές γυναικείες
φωνές στο τάνγκο, ενδιαφέρουσα και η εκτέλεση από την ορχήστρα του
Francisco Canaro με τραγουδιστή τον Carlos Roldαn.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου