Μικρή ιστορία αργεντίνικου tango


Συναντιούνται στην άκρη της πίστας, στέκονται απέναντι. Σηκώνει με χάρη το δεξί της χέρι και συναντάει το αριστερό του, πιάνονται. Τυλίγει αργά το δεξί του γύρω από τη μέση της κι εκείνη το δικό της γύρω από το λαιμό του. Τα πρόσωπά τους σε απόσταση αναπνοής, τα στήθη τους από την αριστερή πλευρά, τη δική της, εφάπτουν τις ανάσες τους: είναι η στιγμή της αγκαλιάς, μέσα εκεί θα χωρέσουν όλα. Ο μακρόσυρτος ήχος του μπαντονεόν δίνει το έναυσμα για ένα μακρύ πλαϊνό βήμα και η τελετουργία των κινήσεων ξεκινά. Θα διαρκέσει όσο και η μουσική.

Τους κοιτάζει από απέναντι. Πόσο όμορφοι δείχνουν! Κι αυτή η μουσική... νοσταλγία, πόθος. Όπως τότε, αρχές 20ού αιώνα στους κακόφημους δρόμους του Μπουένος Άιρες που φτωχοί μετανάστες, άνθρωποι του λιμανιού, συναντιούνταν για να παρηγορηθούν από τη ζεστασιά των σωμάτων. Ανακαλεί τους ανώδυνους βηματισμούς αλλών ζευγαρωτών χορών, μπρος-πίσω-πλάι. Τους κοιτάζει ξανά. Eκείνος περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του, σχεδόν ακίνητος, εκείνη γυρνάει γύρω του ακολουθώντας το στήθος του, καρδιά με καρδιά. Αν υπάρχει πάθος εκεί βρίσκεται, σκέφτεται, στη στιγμή που οι δυο τους σχεδιάζουν σε έναν κρυφό αυτοσχεδιασμό, τρυπώνουν τα πόδια τους ο ένας μέσα στου άλλου, ξεκινούν και σταματούν σε ένα νεύμα της μουσικής, αγκαλιάζονται σφιχτά και αφήνονται για να στροβιλιστούν ξανά ο ένας γύρω από τον άλλο· οι δυο τους μόνο και η μουσική. Εκείνος επινοεί τα βήματά τoυς, εκείνη τα μαντεύει και διανθίζει το χορό τους με τα στολίδια της. Τόσο συγκεντρωμένοι, ευθυτενείς, κομψοί και ανάλαφροι... Το λάγνο στοιχείο δεν υπάρχει apriori, αποφασίζει, χορεύουν για τη βαθιά απόλαυση να χορεύουν.

Το μπαντονεόν φτάνει σε ένα κρεσέντο που προϊδεάζει για το φινάλε. Σταματούν με την ένταση που πάντα προσδιορίζει ένα τέλος, αναπάντεχα όσο και αναμενόμενα, ακριβώς στο τελευταίο ίχνος της τελευταίας νότας. Μένουν για λίγα δευτερόπεπτα ακόμα ακίνητοι, σφιχταγκαλιασμένοι. Αφήνουν με αργές κινήσεις ο ένας τον άλλο. Αποχωρίζονται.